Eten en Drinken in Libanon

De Standaard

Libanese keuken

Mezze. Dat is het woord dat je moet onthouden wanneer je Libanees gaat eten. Vergelijk het een beetje met de tapa’s in de Spaanse keuken: minigerechtjes die op tafel gezet worden en waarvan iedereen wat neemt. Prikken met een vork of met een stuk brood, al heeft Libanees brood eerder de vorm van dunne pannenkoeken. Mezze eten is een groepsgebeuren. Je hebt er warme en koude, op basis van vlees en van vis, en vegetarische. Klassiekers zijn hummus (een gladde mousse van kikkererwten), baba ghanoush (auberginepuree) en tabouleh (een peterselieslaatje). Maar onthoud ook fattoush (een slaatje met broodkorstjes), gegrilde haloumikaas, soujouk-worstjes, falafel (kikkererwtenkroketjes), kibbeh (een vleesgerecht met lamsgehakt en bulgur) en met kaas gevulde bladerdeegpijpjes.

Belgen hebben nogal eens de neiging om mezze als voorgerecht te nemen en dan nog een hoofdgerecht te bestellen. Dat is niet altijd een goed plan. Om te beginnen is er het Walibi-effect: je wilt alles tegelijk, kiezen is lastig. Waardoor de honger natuurlijk weg is na het voorgerecht. Terwijl mezze net veel typischer en gevarieerder zijn dan de hoofdgerechten, en een leuke kennismaking met de rijkdom van de Libanese keuken. De hoofdgerechten zijn eerder eenvoudig, maar altijd karakteristiek gekruid. Vlees- en visgrillades zijn typisch, maar ook peulvruchten – vooral bonen en linzen die verwerkt worden in soepen en stoofschotels.

De drank is traditiegetrouw arak, een koud geserveerde alcohol die het liefst wordt aangelengd met flink wat water. ‘Dat is een traditie die nog van vroeger komt’, zegt jurylid Tony Nawar, ‘toen er meer dan nu rauw vlees op het menu stond. De alcohol moest eventuele bacteriën in het vlees doden. Pas de laatste jaren, nu expats naar eigen land terugkeren, zie je jonge wijnhuizen opduiken, en daar zitten er echt wel goeie tussen. Onthoud bijvoorbeeld chateaux als Musar, Kefraia, Ka, Fakra, Clos St.-Thomas of Domaine Wardy. Al kun je ze in België niet altijd gemakkelijk krijgen, en als dat wel het geval is zijn ze door de importrechten vaak erg duur.’

Publicité

Souk el Tayeb : voyage en terre saine

Iloubnan.info

BEYROUTH, Par Greg Demarque

Souk el Tayeb

Sur le parking en face de l’église Saint-Maron à Beyrouth, les samedis sont résolument bio. C’est ici, tout près de Saïfi village, que se posent chaque semaine les quelque vingt stands qui forment le Souk el Tayeb, un marché « bio » rassemblant depuis quatre ans des producteurs de toutes les régions du Liban. Entre les étalages règne une atmosphère conviviale, et assez familiale, avec une clientèle plutôt aisée et un peu « bo-bo ».

Légumes verts, salades, pommes de terre, tomates, herbes fraîches aromatiques, jus de raisin, de grenade, d’orange, pressés à la demande, miel, pâtisseries orientales, fruits confits, olives, conserves de légumes artisanales, labbné… ou encore man’ouchis fabriqués sur le sage, devant des clients qui en salivent d’avance.

Tous ces produits, provenant de toutes les régions du Liban, font chaque semaine le voyage jusqu’à Beyrouth en plein quartier d’Achrafieh.

Certains produits sont certifiés «bio» : un prospectus explique sur les étalages que ce label est délivré par le ministère de l’Agriculture. D’autres sont simplement vendus en tant que produits fermiers. Le marché Souk el Tayeb a été lancé il y a quatre ans par le Libanais Kamal Mouzawak, également rédacteur gastronomique auteur d’un glossaire gourmand des produits et plats du terroir du Liban publié dans le guide touristique A complete insiders guide to Lebanon (de Cherine Yazbeck et Carole Corm, Editions Souk el Tayeb, 2008).