Het onderlinge overeenstemmingsdocument tussen de Hezbollah en de Vrije Patriottische Stroming (Tayyar)

Traduit par Mouhamad Wehbe
MPLBelgique.org

Beiroet, op 6 februari 2006

1- De dialoog

De nationale dialoog is het enige middel dat concrete oplossingen met zich kan meebrengen aan de crisissen waar Libanon het hoofd aan biedt. Het zal dus gaan om een op stevige beginselen gebaseerde dialoog die een consensuele wil zal weerspiegelen. Om dit doel te kunnen bereiken, moeten de nodige voorwaarden vervuld worden:

A- Al de partijen die van een staatkundige, populaire en nationale aanwezigheid genieten, dienen samen te zitten en aan de nationale dialoog deel te nemen.

B- Op een duidelijke en eerlijke wijze te werk gaan door de nationale belangen boven al de andere te laten primeren. Dit zal worden uitgevoerd op een onafhankelijke wil en de vrije en geëngageerde beslissingen zullen Libanese beslissingen zijn.

C- De dialoog moet steunen op alle vraagstukken met een nationale aard die een algemene overeenstemming vereisen.

2- De consensuele volksregering

De consensuele democratie blijft de doorslaggevende basis van het politieke stelsel van Libanon. Die vertegenwoordigt de werkelijke concretisering van de Grondwet en de aard van de nationale overeenkomst van coëxistentie. Op deze manier blijft de aanpak betreffende de nationale vraagstukken over het principe van meerderheid en minderheid afhankelijk van de verwezenlijking van de historische en maatschappelijke voorwaarden die nodig zijn om in een echte democratie te kunnen leven waarin de burger een eigen waarde krijgt.

3- De kieswet

De hervorming en de regularisering van het politieke leven in Libanon moet plaatsgrijpen via de instemming van een moderne kieswet (de evenredige kieswet zou efficiënt kunnen zijn) die een juiste en eerlijke volksvertegenwoordiging zou waarborgen. Deze wet zou tot de verwezenlijking van de volgende elementen kunnen bijdragen:

1-    De bevordering en ontwikkeling van de partijen met het oog op het ontstaan van de burgerlijke maatschappij.

2-    De invloed van het politieke geld en de godsdiensttwisten beperken.

3-    Gelijke kansen verzekeren wat de toegang tot de media betreft.

4-    De nuttige middelen verzekeren om ervoor te zorgen dat de Libanezen, die in het buitenland wonen, hun stemrecht uitvoeren.

De regering en het parlement worden ertoe gebracht om de nodige kieswet zo spoedig mogelijk in te stemmen.

4- De inrichting van de Staat

De inrichting van een moderne Staat, waarin de burgers vertrouwen hebben en die bekwaam is hun behoeftes en doeleinden te waarborgen door hen nu én in de

Publicité

« Israël weigerde Palestijnse toegevingen »

DeRedactie.be

Palestijnse onderhandelaars zouden Israël de voorbije tien jaar zware toegevingen hebben gedaan, maar Israël zou die geweigerd hebben. Dat moet blijken uit informatie die door Palestijnse bronnen is gelekt aan de nieuwszender Al Jazeera.

Al Jazeera pakt nu uit met 1.600 uitgelekte mails,  telefoongesprekken en verslagen van ontmoetingen van Palestijnse leiders van de voorbije tien jaar. Daaruit zou moeten blijken dat de Palestijnse overheid erg ver wou gaan om Israël tot een vredesverdrag te verleiden.

Zo zou er zijn voorgesteld om Israël alle joodse kolonies rond Oost-Jeruzalem, behalve Har Homa, te laten annexeren, in ruil voor gebied elders. Dat zou de oude stad in Oost-Jeruzalem zelf weliswaar als hoofdstad van een Palestijnse staat maken, maar dan wel met een ring van joodse nederzettingen.

Bovendien was er een voorstel om de controle over de Tempelberg (heilig voor joden en moslims) tijdelijk in handen te geven van een internationale commissie. Die had naast Israël en de Palestijnen ook de Verenigde Staten, Saudi-Arabië, Egypte en Jordanië moeten omvatten.

Ten slotte zouden de Palestijnen hebben aangeboden om « slechts » 100.000 Palestijnse vluchtelingen te laten terugkeren, mensen die in 1948 bij de oprichting van de joodse staat gevlucht zijn. Hun afstammelingen zouden nu enkele miljoenen mensen vormen en de PLO had altijd de terugkeer van die mensen geëist, wat Israël steeds heeft afgewezen.

In de Middellandse Zee maken Israël en één Amerikaanse onderneming aanstalten om het Libanese gas te stelen

Traduit par Mouhamad Wehbe – MPLBelgique.org
Oorspronkelijke Franse tekst: “Planète Non Violence” – Myriam Abraham

Inpakken en wegwezen! Israël wil geen boten van hulporganisaties in zijn internationale wateren langs “zijn kustlijnen”. De reden is dat Israël zijn onwettelijke boringen wil beschermen tegen nieuwsgierige blikken. Die boringen zijn bedoeld om het gas en de petroleum van de Palestijnen en de Libanezen te stelen.

Volgens een artikel dat in het Libanese dagblad “As-Safir” werd gepubliceerd, strekt de Leviathan (een nieuw ontdekt gasgebied) zich uit in de Libanese territoriale wateren. Dat houdt bijgevolg in dat Libanon zijn economische belangstelling gaat verdedigen en dit vraagstuk zou een nieuwe conflictbron kunnen worden met het Zionist regime.

Door zich op Israëlische documenten te berusten, heeft de analist van de Israëlische zaken van “As-Safir”, Hilmi Moussa, het volgende vermeld: “het gebied waarin er gas ontdekt werd, strekt zich voornamelijk uit naast de Libanese kustlijnen en in de internationale wateren tussen de zeegrens van Palestina en die van Cyprus”.

We begrijpen nu waarom Israël twee weken geleden niet geaarzeld heeft hulpverleners op de Turkse boot Mavi Marmara af te slachten. Daarnaast bedreigt Israël alle boten die in zijn internationale wateren of niet ver van Gaza varen. Israël wil niet dat we zijn onwettelijke offshore activiteiten vaststellen, voornamelijk de plundering van de gas- en petroleumrijkdommen die tot de Palestijnen en de Libanezen behoren.

“Groot-Brittannië, dat geen recht heeft op Palestina, heeft garanties aan Israël toegekend om naar petroleum te gaan zoeken in de streek vlakbij de Libanese kustlijnen. De kaart van de energiebronnen, die in de Israëlische handelsbladen wordt gepubliceerd, toont de uitgestrektheid van het binnendringen in de Libanese

Druk op Israël neemt toe

IPS/Mondiaal Nieuws

De internationale druk op Israël inzake de Palestijnse gebieden neemt toe. Washington stuurt op verandering aan, de Palestijnen werken aan een eenheidsregering en ook van de gematigde Arabische landen wordt een reactie verwacht. De bezorgdheid in Tel Aviv groeit.

In november, op de verjaardag van de moord op Yitzhak Rabin, zei premier Ehud Olmert iets wat zelfs Rabin nooit over zijn lippen had gekregen: we moeten de bezetting van de Palestijnse gebieden beëindigen en terugkeren naar de grenzen van 1967. De oproep klonk revolutionair maar was eigenlijk hol: Olmert was wel verkozen dankzij de belofte om de grenzen van Israël definitief vast te leggen maar hij heeft nooit de moed gehad zijn woorden in daden om te zetten. Bovendien was zijn rijk in november al bijna uit.

Israël heeft sindsdien voor het harde rechts gekozen. De Israëlische regering plooit zich nog verder terug. Formateur Benjamin Netanyahu weigert zichzelf vast te pinnen op de tweestatenoplossing die de gesprekken tussen Israël en de Palestijnen de voorbije zestien jaar gedomineerd heeft.

Palestijnen in Libanon zijn toekomstloos

Trouw

Het Palestijnse kamp Burj al-Barajneh

De Palestijnse vluchtelingenkampen in Libanon vormen een ’tijdbom’. Geen enkele partij in het land wil zijn vingers aan de kwestie branden.

Ahmed is elektricien, maar de elektriciteit doet het niet. In zijn kleine werkplaats aan de enige straat van kamp Bourj el-Barajneh staan twee ontmantelde tv’s. De 22-jarige Palestijn laat het bezoek op de enige stoel zitten en steekt zelf een sigaret op. Het duurt nog uren voordat de stroom terugkomt.

Bourj el-Barajneh is één van de twaalf vluchtelingenkampen in Libanon waar verdreven Palestijnen uit wat nu Israël is wonen, samen met hun nageslacht. Er zijn meer dan 400.000 geregistreerde Palestijnen in Libanon. Zeker de helft van hen woont in de kampen.

De omstandigheden zijn daar erbarmelijk. Overal in Libanon gaat de stroom er een paar uur per dag af, maar in de Palestijnse kampen extra lang. In Bourj el-Barajneh is één geplaveide straat– voor de rest bestaat de wijk in Zuid-Beiroet uit een labyrint van smalle steegjes waar vooral veel kleine kinderen rondrennen. Er is één toegangspoort voor de bijna 20.000 inwoners.

De denktank International Crisis Group (ICG) waarschuwt in een recent rapport dat de Palestijnse kampen een ’tijdbom’ vormen in het toch al instabiele Libanon.

Israël woedend op Bert Anciaux na vergelijking Gaza – De Gelder

Het Belang van Limburg/Het Laatste Nieuws

Israël is woedend op Vlaams minister Bert Anciaux (sp.a). Die vergeleek op zijn website de dodelijke raid van Kim De Gelder in Dendermonde met het Israëlisch offensief op Gaza. « Het Israëlisch offensief vergelijken met een eenzame gek die onschuldige kinderen vermoordt, is ver over de schreef », stelt de Israëlische ambassade in ons land.
« Hier gaat het over 15 slachtoffers waarvan 14 kindjes », schreef Anciaux vorige vrijdag op zijn website. « Het shockeert ons allemaal. Ik moest ook denken aan de honderden dode kinderen in de Gazastrook, ook bewust door een agressor omgebracht en zonder dat die agressor opgepakt werd. »

De joodse organisaties nemen vooral aanstoot aan het laatste stuk van de derde zin. Volgens de VRT-nieuwsdienst vindt de Israëlische ambassade het verwijt dat Israël bewust kinderen doodt, niet kunnen en heeft het over een « gratuite beschuldiging die de diabolisering van Israël verder in de hand werkt. »

« Ook hier heeft dood en geweld toegeslagen. Dat alleen al is de hel. Een donderslag bij heldere hemel. Een noodkreet voor alle kinderen », besluit Anciaux, die maandagavond zichtbaar aangedaan in ‘Phara’ op Canvas de aanval van De Gelder mee analyseerde.

Libanon knoopt diplomatieke relaties aan met « staat Palestina »

Het Laatste Nieuws – Belga

Libanon gaat voor het eerst diplomatieke relaties aanknopen met de « Staat Palestina ». De regering in Beiroet heeft het principe van een Palestijnse ambassade goedgekeurd ter vervanging van de vertegenwoordiging in de Libanese hoofdstad van de Palestijnse Bevrijdingsorganisatie PLO.

De PLO, waartoe de Fatah-beweging van huidig president Mahmud Abbas behoort, wordt door het merendeel van de internationale gemeenschap beschouwd als de « enige legitieme vertegenwoordiger van het Palestijnse volk ». Wijlen Yasser Arafat riep in 1988 de Staat Palestina uit, een symbolische daad die door de blijvende Israëlische bezetting van de Palestijnse gebieden nog steeds niet in concrete vorm is gegoten. (belga/bdr)