Eten en Drinken in Libanon

De Standaard

Libanese keuken

Mezze. Dat is het woord dat je moet onthouden wanneer je Libanees gaat eten. Vergelijk het een beetje met de tapa’s in de Spaanse keuken: minigerechtjes die op tafel gezet worden en waarvan iedereen wat neemt. Prikken met een vork of met een stuk brood, al heeft Libanees brood eerder de vorm van dunne pannenkoeken. Mezze eten is een groepsgebeuren. Je hebt er warme en koude, op basis van vlees en van vis, en vegetarische. Klassiekers zijn hummus (een gladde mousse van kikkererwten), baba ghanoush (auberginepuree) en tabouleh (een peterselieslaatje). Maar onthoud ook fattoush (een slaatje met broodkorstjes), gegrilde haloumikaas, soujouk-worstjes, falafel (kikkererwtenkroketjes), kibbeh (een vleesgerecht met lamsgehakt en bulgur) en met kaas gevulde bladerdeegpijpjes.

Belgen hebben nogal eens de neiging om mezze als voorgerecht te nemen en dan nog een hoofdgerecht te bestellen. Dat is niet altijd een goed plan. Om te beginnen is er het Walibi-effect: je wilt alles tegelijk, kiezen is lastig. Waardoor de honger natuurlijk weg is na het voorgerecht. Terwijl mezze net veel typischer en gevarieerder zijn dan de hoofdgerechten, en een leuke kennismaking met de rijkdom van de Libanese keuken. De hoofdgerechten zijn eerder eenvoudig, maar altijd karakteristiek gekruid. Vlees- en visgrillades zijn typisch, maar ook peulvruchten – vooral bonen en linzen die verwerkt worden in soepen en stoofschotels.

De drank is traditiegetrouw arak, een koud geserveerde alcohol die het liefst wordt aangelengd met flink wat water. ‘Dat is een traditie die nog van vroeger komt’, zegt jurylid Tony Nawar, ‘toen er meer dan nu rauw vlees op het menu stond. De alcohol moest eventuele bacteriën in het vlees doden. Pas de laatste jaren, nu expats naar eigen land terugkeren, zie je jonge wijnhuizen opduiken, en daar zitten er echt wel goeie tussen. Onthoud bijvoorbeeld chateaux als Musar, Kefraia, Ka, Fakra, Clos St.-Thomas of Domaine Wardy. Al kun je ze in België niet altijd gemakkelijk krijgen, en als dat wel het geval is zijn ze door de importrechten vaak erg duur.’

Publicité

Le vin libanais en effervescence

Econostrum

Dans le pays des Cèdres, le petit ballon de rouge ne tient pas encore la dragée haute au petit verre d’arak ou autre whisky, sur les tables libanaises. Pourtant, le Liban a produit pas moins de 7 millions de bouteilles en 2009, marquant le dynamisme d’un secteur en pleine effervescence.

Le ballon de rouge serait-il en passe de conquérir les tables libanaises? C’est en tout cas ce qu’espère la grande trentaine de domaines viticoles existante au Liban.
Depuis quelques années, on assiste à une véritable renaissance du secteur, qui n’était jamais totalement mort, grâce à la création de nombreux vignobles, et ce, dans quasiment toutes les régions libanaises. Le vin est à la mode.

Pour preuve, ces quelques chiffres, qui témoignent de la vitalité du secteur. Selon les dernières données de l’Union vinicole du Liban, le pays serait passé de 6 milllions de bouteilles produites en 2005 à pas moins de 7 millions de bouteilles en 2009. Une belle progression qui ne devrait pas s’arrêter là.

Bien sûr, ce sont les vignobles les plus anciens, comme Château Ksara, Kefraya, Château Musar, qui tirent le mieux leur épingle du jeu, notamment à l’export. Ksara, qui est né il y a 153 ans de la main des Jésuites, dans la région de la Békaa, exporterait ainsi près de 45% de sa production, qui s’élève à 2,2 millions de bouteilles par an.

La vallée de la Békaa représente près de 80% de la production locale

Toujours selon l’Union vinicole du Liban, la culture de la vigne s’étendrait aujourd’hui entre 2000 et 2500 hectares, essentiellement situés dans la vallée de la Békaa, terre traditionnelle de vignobles, mais pas seulement. Ces dernières années,