Cycle Beyrouth du 30 mars au 12 avril à la Cinematek (Bruxelles)

Cinematek

Dans le cadre de Beyrouth plus belle qu’elle ne l’était, une programmation initiée par les Halles de Schaerbeek, CINEMATEK propose une sélection de films dans lesquels « la ville qui ne refuse de disparaître » tient le rôle-titre.

Ville au cœur des conflits identitaires du Liban, marquée au fer rouge par la guerre civile (1975-1990), Beyrouth est aussi la capitale de la liberté, de la modernité, du glamour et parfois de la trivialité dans le monde arabe. Rien de surprenant alors de voir sa réalité mystérieuse, entre rêve et cauchemar, s’imposer comme le fil rouge du cinéma libanais et nourrir la créativité sans cesse renouvelée de ses cinéastes.

Fruit du hasard ou logique cynique, ce sont les enfants d’une guerre pendant laquelle Beyrouth fut ravagée qui vont donner une renommée importante au cinéma libanais. Ceux-ci s’inscrivent dans la lignée de Maroun Bagdadi, l’un des premiers cinéastes libanais à s’être défait du modèle de production à l’égyptienne et à avoir façonné son propre style, froid et épuré. En 1982, à Beyrouth, il tourne en plein conflit Les petites guerres. Dans l’hystérie permanente qui le rôde, il offre une démonstration implacable de la contamination de la guerre civile à l’ensemble de la société. La même année sort un film bientôt culte pour toute une génération de Libanais, Beyrouth, la rencontre de Borhane Alaouié. Divisée en deux, parsemée de postes de contrôle, la ville est le théâtre d’un amour impossible entre un jeune musulman et une jeune chrétienne. Le Beyrouth mutilé de la guerre civile revient en 2001 dans Les champs de bataille de Danielle Arbid sous forme de bâtiments scarifiés, décors et métaphore de la descente aux enfers de la famille de la jeune Lina. À cette peinture cruelle du quotidien vient s’ajouter une nostalgie presque palpable d’une époque qui pouvait aussi procurer des moments inégalables de liberté. La nostalgie réapparaît encore, à travers des images d’archives, dans Il était une fois Beyrouth, portrait doux et volontairement naïf de l’avant-guerre de Jocelyne Saab, qui présentera son film le 7 avril aussi que son nouveau film What’s going on? Face à cette ville à l’histoire tourmentée, les cinéastes n’éludent pas la question de la mémoire. Avec Je veux voir, le couple Joreige — Hadjithomas (qui sera présent pour la séance) prend Beyrouth comme point de départ pour

Publicité

Eten en Drinken in Libanon

De Standaard

Libanese keuken

Mezze. Dat is het woord dat je moet onthouden wanneer je Libanees gaat eten. Vergelijk het een beetje met de tapa’s in de Spaanse keuken: minigerechtjes die op tafel gezet worden en waarvan iedereen wat neemt. Prikken met een vork of met een stuk brood, al heeft Libanees brood eerder de vorm van dunne pannenkoeken. Mezze eten is een groepsgebeuren. Je hebt er warme en koude, op basis van vlees en van vis, en vegetarische. Klassiekers zijn hummus (een gladde mousse van kikkererwten), baba ghanoush (auberginepuree) en tabouleh (een peterselieslaatje). Maar onthoud ook fattoush (een slaatje met broodkorstjes), gegrilde haloumikaas, soujouk-worstjes, falafel (kikkererwtenkroketjes), kibbeh (een vleesgerecht met lamsgehakt en bulgur) en met kaas gevulde bladerdeegpijpjes.

Belgen hebben nogal eens de neiging om mezze als voorgerecht te nemen en dan nog een hoofdgerecht te bestellen. Dat is niet altijd een goed plan. Om te beginnen is er het Walibi-effect: je wilt alles tegelijk, kiezen is lastig. Waardoor de honger natuurlijk weg is na het voorgerecht. Terwijl mezze net veel typischer en gevarieerder zijn dan de hoofdgerechten, en een leuke kennismaking met de rijkdom van de Libanese keuken. De hoofdgerechten zijn eerder eenvoudig, maar altijd karakteristiek gekruid. Vlees- en visgrillades zijn typisch, maar ook peulvruchten – vooral bonen en linzen die verwerkt worden in soepen en stoofschotels.

De drank is traditiegetrouw arak, een koud geserveerde alcohol die het liefst wordt aangelengd met flink wat water. ‘Dat is een traditie die nog van vroeger komt’, zegt jurylid Tony Nawar, ‘toen er meer dan nu rauw vlees op het menu stond. De alcohol moest eventuele bacteriën in het vlees doden. Pas de laatste jaren, nu expats naar eigen land terugkeren, zie je jonge wijnhuizen opduiken, en daar zitten er echt wel goeie tussen. Onthoud bijvoorbeeld chateaux als Musar, Kefraia, Ka, Fakra, Clos St.-Thomas of Domaine Wardy. Al kun je ze in België niet altijd gemakkelijk krijgen, en als dat wel het geval is zijn ze door de importrechten vaak erg duur.’

Libanon klopt rivaal Israël met grootste bord hummus ooit

Het Laatste Nieuws

Libanon eist de recentste overwinning op aartsrivaal Israël op wat betreft het bereiden van de grootste portie hummus ter wereld. Zo’n 300 koks vestigden het nieuwe wereldrecord in Fanar in een ton van tien ton. Meer dan het dubbele van het vorige record van vier ton, dat Israël in januari had bijeengekookt in Abu Ghosh bij Jeruzalem.

Hummus is een soort puree van gekookte kikkererwten, olijfolie, sesamzaad, limoensap en look. De lekkernij wordt zowel door Libanon als door Israël geclaimd als nationaal gerecht. Een vertegenwoordiger van Guinness World Records bevestigt het slagen van de laatste recordpoging van Libanon. Een aarden pot – op zichzelf ook een wereldrecord overigens – met 10.452 kilo hummus in, een getal dat overeenstemt met het aantal vierkante kilometers dat Libanon groot is.

Een dag later werd met die pot ook het wereldrecord falafal bereiden scherper gesteld: liefst 5.173 kilo.