Roken als een Turk

De Standaard

Libanon is een paradijs voor rokers. Geen betutteling hier. De taxichauffeur biedt vriendelijk een Hamra-sigaret aan om gezellig samen in zijn taxi te roken. Tenslotte staan de raampjes in deze warme nazomer toch altijd open. Boven de talloze terrasjes van Beiroet waaien overal de heerlijke zoete geuren op van de nargileh, de waterpijp.
Een paradijs voor rokers. Tot er rook waait die begint te storen. Zoals de gesprekspartner die bij een lunch een sigaret opsteekt, terwijl het bord aan de andere kant van de tafel nog niet leeg is. Misschien heeft het te maken met het Ottomaanse verleden van de Levant? Sinds de slag van Marj Dabaq, in 1516, stond de Levant vierhonderd jaar onder de controle van de Turkse Ottomanen. En die rookten, zoals een Nederlands gezegde al poneert sinds de 17de eeuw, als een Turk. ‘Terwijl ze elkaar in het gezicht paffen, zorgen ze ervoor dat de straten en de markten stinken’, schreef de geschiedschrijver Ýbrahim Peçevi al begin 17e eeuw.

Alleen: de Turken roken niet langer als Turken, want premier Recep Tayyip Erdogan heeft een rookverbod ingevoerd in cafés en restaurants. De Syrische president Bashar Al-Assad kondigde vorige week een gelijkaardige rookbeperking aan in Libanons buurland.

Niet zo in Libanon. Misschien heeft het te maken met de afwezigheid van elk centraal gezag sinds de burgeroorlog?

In een gedeelde langeafstandstaxi zit ik op de achterbank, achter de chauffeur en rechts een zwangere vrouw. De taxi vertrekt, de chauffeur steekt een sigaret op. Wat doe je dan als buitenlander? Reageren omdat roken in een auto mét zwangere vrouw echt niet kan? Maar wie is hier de buitenstaander? Moet die zich moeien met de lokale cultuur?

Mijn interne geestesstrijd wordt al snel opgelost. Na de taxichauffeur steekt ook de zwangere vrouw een sigaret op.

De dagelijkse reeks Beiroet-Bagdad wordt gesteund door het Fonds Pascal Decroos.

Publicité